Polska Prowincja Świeckiego Instytutu Dominikańskiego z Orleanu
Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam.
(J 20,21)
(J 20,21)
Chrystus włącza uczniów w nurt miłości płynącej od Ojca i w nurt Swojej misji. Misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. Każdy chrześcijanin ma w niej udział, każdy jest apostołem.
Warunkiem owocnego apostolstwa jest żywa więź z Chrystusem i Jego Kościołem, a także więź z ludźmi. Świecki konsekrowany jest w szczególny sposób powołany do apostolstwa. Więź z Bogiem potwierdza ślubami i umacnia modlitwą, natomiast więź z ludźmi jest tym, co go skłoniło do pozostania w świecie. Ma świadomość, że tu dotknął go Bóg Swoją łaską, i że tu chce przez niego działać.
Instytuty świeckie nie prowadzą na ogół własnych dzieł. Apostolstwo ich członków ma charakter indywidualny. Jest to przede wszystkim apostolstwo obecności i świadectwa. Zanurzeni w świecie znają problemy i mentalność środowisk, w których żyją. Mają więc łatwość znajdowania wspólnego języka z otoczeniem, nawiązywania osobistych kontaktów z wieloma ludźmi i wspierania ich, zwłaszcza duchowego. Działając w różnych grupach i instytucjach mają szansę wprowadzania w życie społeczne zasad Ewangelii.
Świecki konsekrowany jest w jakimś sensie prorokiem: głosi prawdę, świadczy o wartościach, przeciwstawia się postawom płynącym z małoduszności, ukazuje perspektywy Boże. Jego sposób życia staje się znakiem zapytania dla wielu i jednocześnie świadectwem, że można żyć Ewangelią na co dzień. Szczególnym jego zadaniem jest ukazywać - w świetle tajemnicy Stworzenia i Odkupienia - wartość rzeczywistości ziemskich, godność człowieka i rolę ludzi świeckich w Kościele i świecie.
Każda z nas wybrała drogę miłości do Chrystusa i poświęcenia życia, aby być świadkiem Jego miłości do każdego człowieka. Z tego powodu, choć nasz Instytut nie prowadzi dzieła wspólnego, większość z nas jest zaangażowana, poza pracą zawodową, w działalność społeczną. Działamy w różnych stowarzyszeniach i ruchach. Co więcej, również jako wspólnota włączamy się w różne akcje, dzieła pomocy, a także w dzieła ewangelizacyjne mające na celu pokazanie ludziom realną obecność Boga w świecie.
Instytuty świeckie nie prowadzą na ogół własnych dzieł. Apostolstwo ich członków ma charakter indywidualny. Jest to przede wszystkim apostolstwo obecności i świadectwa. Zanurzeni w świecie znają problemy i mentalność środowisk, w których żyją. Mają więc łatwość znajdowania wspólnego języka z otoczeniem, nawiązywania osobistych kontaktów z wieloma ludźmi i wspierania ich, zwłaszcza duchowego. Działając w różnych grupach i instytucjach mają szansę wprowadzania w życie społeczne zasad Ewangelii.
Świecki konsekrowany jest w jakimś sensie prorokiem: głosi prawdę, świadczy o wartościach, przeciwstawia się postawom płynącym z małoduszności, ukazuje perspektywy Boże. Jego sposób życia staje się znakiem zapytania dla wielu i jednocześnie świadectwem, że można żyć Ewangelią na co dzień. Szczególnym jego zadaniem jest ukazywać - w świetle tajemnicy Stworzenia i Odkupienia - wartość rzeczywistości ziemskich, godność człowieka i rolę ludzi świeckich w Kościele i świecie.
Każda z nas wybrała drogę miłości do Chrystusa i poświęcenia życia, aby być świadkiem Jego miłości do każdego człowieka. Z tego powodu, choć nasz Instytut nie prowadzi dzieła wspólnego, większość z nas jest zaangażowana, poza pracą zawodową, w działalność społeczną. Działamy w różnych stowarzyszeniach i ruchach. Co więcej, również jako wspólnota włączamy się w różne akcje, dzieła pomocy, a także w dzieła ewangelizacyjne mające na celu pokazanie ludziom realną obecność Boga w świecie.
i nie tylko...
Ukazujcie wszystkim ludziom radość waszej konsekracji, służcie Chrystusowi w braciach i siostrach z pogodnym obliczem. Urzeczywistniając swoją szczególną duchowość, bądźcie zaczynem apostolskiej odnowy społeczeństwa.
/Jan Paweł II, 28 kwietnia 1991 r./
/Jan Paweł II, 28 kwietnia 1991 r./
Dzisiejszy świat musi ujrzeć waszą miłość do Chrystusa, potrzebuje publicznego świadectwa życia religijnego. Jak powiedział kiedyś Paweł VI: Człowiek współczesny chętniej słucha świadków niż nauczycieli, a jeżeli już słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami. Jeżeli niewierzący tego świata mają uwierzyć w Chrystusa, potrzebują waszego wiernego świadectwa - świadectwa, które wypływa z całkowitego zaufania w szczodre miłosierdzie Boże oraz waszej niewzruszonej wiary w moc Krzyża i Zmartwychwstania.
/Jan Paweł II, 17 lutego 1981 r./
/Jan Paweł II, 17 lutego 1981 r./
Bycie apostołem jest drogą życia, a nie profesją. Pierwszą właściwością apostolatu życia jest udział w życiu Pana. Apostołowie to ci, którzy towarzyszyli Mu "przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami" (Dz 1,21). Byli przez Niego powoływani, chodzili za Nim, słuchali Go, razem z Nim odpoczywali i modlili się, dyskutowali z Nim i byli przez Niego rozsyłani. Mieli udział w życiu Tego, który jest Emmanuelem, "Bogiem z nami". Kulminacją tego życia był udział w Ostatniej Wieczerzy - sakramencie chleba i życia.
/Timothy Radcliffe OP, Obietnica życia - List do członków zakonu dominikańskiego/
© by Świecki Instytut Dominikański z Orleanu